در زمان های دور، بلوچ ها در شمال و مرکز ایران می زیستند. گویی از سده دهم میلادی، آنها کم کم به سوی جنوب ایران روانه شده و تا مرز هندوستان پیش رفتند. امروزه بیشتر بلوچ ها در سرزمینی زندگی می کنند که بخش غربی پاکستان و جنوب ایران را در بر می گیرد. امروزه بلوچ ها در کرانه ی عربی خلیج فارس پخش شدند. در دوران این مهاجرت دراز مدت بلوچ ها با سایر دسته های نژادی مانند براهویی، سیندی، لاسی، جت و دیگر گروه ها برخورد کردند. در میان آنان، ایلاتی بودند که به انجام کارهای دستی (زرگری، آهنگری) و ساخت موسیقی می پرداختند.  این گروه متعلق به طبقه اجتماعی اوستای 2 و بیشتر به ایلات رند و زنگشاهی وابسته اند. شاید این گروه ها شاخه ای از نژاد ایلات کولی و کولیانی باشند که گذشته  تاریخی آنها به زمان های دوردست به اندازه 2000 سال پیش می رسد.

با توجه به نقش میراث داری موسیقیدانان بلوچ در فرهنگ زندگی بلوچی این پرسش پیش می آید که موسیقی بلوچ ها تا چه اندازه نسبت به ریشه های خود به ویژه در وادی جنوب در مکران اصیل مانده است. با بررسی این موسیقی درمی یابیم که لایه قدیم ایرانی در برخی مقام ها مانند قبله و صلو و وزن های شش هشتم و هفت هشتم، با لایه ی دیگری از سمت خاور پوشیده شده و از آن موسیقی بلوچی به دست آمده که رنگ و بویی بین ایرانی و هندی پیدا کرده است، بدین معنا که بین مقام و راگا جای گرفته است. رنگ هندی این موسیقی بر پایه ی مرکزی بودن نت شاهد (سا در هند) در همه  آهنگ ها و یا ساختارهای مقامی و همچنین درجه بندی اساسی نیم پردگی در مقام هایی است که درسنت های موسیقی ایرانی و عربی یافت نمیشود. هم چنین کاربرد سیم ها و احزان و همنوازی و احزان ضربی یعنی ساز تنبورگ به آن چهره ی هندی می بخشد. در این موسیقی پرده و گام و … مانند اجزای موسیقی هندی اند.

 درباره ی ویژگیهای وزنی این موسیقی باید بگوییم که دارای وقفه های لهجه دار، ظرافت حالت ریتمیک، آزادی در اجرا و ریتم های بینابین ضربه های 7 و 8 ، 3 و 5 و 5 و7 تایی است. همچنین در این موسیقی گام های شش نتی در یک اکتاو یافت می شود که شاید رد پایی از سنت محلی بوده است که به دست استاها وارد این موسیقی شده است. در هر حال، این لایه ها خیلی از هم جدا نبوده و پایه ی موسیقی سنتی مکران را می سازند.