دیوار های آب بند که برای کنترل سایت های آلوده به کار می روند، موانعی عمودی در داخل زمین و با هدایت هیدرولیکی کم هستند. جهت احداث این موانع، از سوسپانسیون های آبی خودسخت شونده به همراه یک چسباننده آبی سیمان- پایه مخصوص و یک بنتونیت پایدارساز سیمان استفاده می شود. تشکیل ساختار حفره در حین سخت شدگی سوسپانسیون ها با مقادیر مختلف جامد و خودپخشی آب در مصالح نهایی دیوار آب بند با استفاده از تکنیک های غیر مخرب 1H NMR مورد مطالعه قرار گرفت. نتیجه حاصل این بود که افزایش میزان جامدهای در حال هیدراسیون در سوسپانسیون منجر به کاهش زمان های افت NMR و ضرایب خودپخشی آب حفره ای، کاهش اندازه حفرات و ارتقای مقاومت پخشی می شود. ضرایب خود پخشی آب در مصالح دیوار آب بند سخت شده حدود چهار برابر کمتر نسبت به آب مایع بالک و دو برابر کوچکتر نسبت به بنتونیت خالص- سوسپانسیون های آب به دست آمد که تایید کننده مقاومت پخشی عالی مصالح دیوار آب بند است.

در سالهای اخیر، روش NMR امکان جدیدی برای مطالعه مصالح ساختمانی به شیوه غیرمخرب فراهم نموده است. سیمان ها، آجرها و رس ها مثال هایی از مصالحی هستند که در آن ها ساختار حفرات، تغییرات وابسته به زمان، مقدار و حرکت آب و تاثیرات آلاینده ها به ترتیب به وسیله ریلکسومتری، دفیوزومتری و کریوپورومتری NMR بررسی شده است.